بسم الله الرحمن الرحیم
خوش به سعادت آنکه
خوش به سعادت آنکه نیازمند دیگران نباشد تکیه اش به خدای خود باشد اما همانطور که در سوره حمد خداوند به نوعی به ما آموخته وقتی او را می خوانیم ما بگوییم یعنی جمعی خدا را بخوانیم /
بفکر خلق خدا باشیم و با خدمت به خلق خدا به عبادات خود قوت و بهای بیشتر ببخشیم. ان الله مع الجماعه /
بنده عابد خدا در درون جامعه ای که مردمانش عابد خدا هستند بهتر و با آرامش بهتری عبادت می کند /
تنها بودن فقط شایسته مقام الهی است . بقول خدا به همراه رکوع کنندگان رکوع کنید. /
خدا را در خلوت و در جمع می خوانیم. هریک از ما به پیوند مستحکم خود با خدا و پیوند جمع مومنین با خدا اهتمام می ورزد. البته لحظات خلوت فرد با خدا نیز در جای خود لحظاتی زیبا است. همین فردی که به رابطه خدا پسندانه خود با خلق خدا و رابطه بندگی جمع مومنین با خدا اهتمام دارد.
جامعه ای مسلمان و مومن که در آن هر فرد سعی می کند حتی المقدور بار خود را بدوش دیگران نیاندازد و سعی هم می کند در حد توان باری از دوش دیگران بردارد جامعه سرافرازی خواهد بود ….. هم نزد خدا و هم در جمع جامعه بشری .
الله اعلم
