|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
|
الف لام راء اين است آيات كتاب [آسمانى] و قرآن روشنگر (1)
|
|
الَرَ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُّبِينٍ ﴿1﴾
|
|
چه بسا كسانى كه كافر شدند آرزو كنند كه كاش مسلمان بودند (2)
|
|
رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ كَانُواْ مُسْلِمِينَ ﴿2﴾
|
|
بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزو[ها] سرگرمشان كند پس به زودى خواهند دانست (3)
|
|
ذَرْهُمْ يَأْكُلُواْ وَيَتَمَتَّعُواْ وَيُلْهِهِمُ الأَمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿3﴾
|
|
و هيچ شهرى را هلاك نكرديم مگر اينكه براى آن اجلى معين بود (4)
|
|
وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلاَّ وَلَهَا كِتَابٌ مَّعْلُومٌ ﴿4﴾
|
|
هيچ امتى از اجل خويش نه پيش مىافتد و نه پس مىماند (5)
|
|
مَّا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ ﴿5﴾
|
|
و گفتند اى كسى كه قرآن بر او نازل شده است به يقين تو ديوانهاى (6)
|
|
وَقَالُواْ يَا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ ﴿6﴾
|
|
اگر راست مىگويى چرا فرشتهها را پيش ما نمىآورى (7)
|
|
لَّوْ مَا تَأْتِينَا بِالْمَلائِكَةِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿7﴾
|
|
فرشتگان را جز به حق فرو نمىفرستيم و در آن هنگام ديگر مهلت نيابند (8)
|
|
مَا نُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ إِلاَّ بِالحَقِّ وَمَا كَانُواْ إِذًا مُّنظَرِينَ ﴿8﴾
|
|
بىترديد ما اين قرآن را به تدريج نازل كردهايم و قطعا نگهبان آن خواهيم بود (9)
|
|
إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ ﴿9﴾
|
|
و به يقين پيش از تو [نيز] در گروههاى پيشينيان [پيامبرانى] فرستاديم (10)
|
|
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي شِيَعِ الأَوَّلِينَ ﴿10﴾
|
|
و هيچ پيامبرى برايشان نيامد جز آنكه او را به مسخره مىگرفتند (11)
|
|
وَمَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِؤُونَ ﴿11﴾
|
|
بدين گونه آن [استهزا] را در دل بزهكاران راه مىدهيم (12)
|
|
كَذَلِكَ نَسْلُكُهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿12﴾
|
|
[كه] به او ايمان نمىآورند و راه [و رسم] پيشينيان پيوسته چنين بوده است (13)
|
|
لاَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَقَدْ خَلَتْ سُنَّةُ الأَوَّلِينَ ﴿13﴾
|
|
و اگر درى از آسمان بر آنان مىگشوديم كه همواره از آن بالا مىرفتند (14)
|
|
وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاء فَظَلُّواْ فِيهِ يَعْرُجُونَ ﴿14﴾
|
|
قطعا مىگفتند در حقيقت ما چشمبندى شدهايم بلكه ما مردمى هستيم كه افسون شدهايم (15)
|
|
لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ ﴿15﴾
|
|
و به يقين ما در آسمان برجهايى قرار داديم و آن را براى تماشاگران آراستيم (16)
|
|
وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِي السَّمَاء بُرُوجًا وَزَيَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِينَ ﴿16﴾
|
|
و آن را از هر شيطان راندهشدهاى حفظ كرديم (17)
|
|
وَحَفِظْنَاهَا مِن كُلِّ شَيْطَانٍ رَّجِيمٍ ﴿17﴾
|
|
مگر آن كس كه دزديده گوش فرا دهد كه شهابى روشن او را دنبال مىكند (18)
|
|
إِلاَّ مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ مُّبِينٌ ﴿18﴾
|
|
و زمين را گسترانيديم و در آن كوههاى استوار افكنديم و از هر چيز سنجيدهاى در آن رويانيديم (19)
|
|
وَالأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْزُونٍ ﴿19﴾
|
|
و براى شما و هر كس كه شما روزىدهنده او نيستيد در آن وسايل زندگى قرار داديم (20)
|
|
وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ ﴿20﴾
|
|
و هيچ چيز نيست مگر آنكه گنجينههاى آن نزد ماست و ما آن را جز به اندازهاى معين فرو نمىفرستيم (21)
|
|
وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ ﴿21﴾
|
|
و بادها را بارداركننده فرستاديم و از آسمان آبى نازل كرديم پس شما را بدان سيراب نموديم و شما خزانهدار آن نيستيد (22)
|
|
وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاء مَاء فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ ﴿22﴾
|
|
و بىترديد اين ماييم كه زنده مىكنيم و مىميرانيم و ما وارث [همه] هستيم (23)
|
|
وَإنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ ﴿23﴾
|
|
و به يقين پيشينيان شما را شناختهايم و آيندگان [شما را نيز] شناختهايم (24)
|
|
وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنكُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ ﴿24﴾
|
|
و مسلما پروردگار توست كه آنان را محشور خواهد كرد چرا كه او حكيم داناست (25)
|
|
وَإِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحْشُرُهُمْ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ ﴿25﴾
|
|
و در حقيقت انسان را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريديم (26)
|
|
وَلَقَدْ خَلَقْنَا الإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿26﴾
|
|
و پيش از آن جن را از آتشى سوزان و بىدود خلق كرديم (27)
|
|
وَالْجَآنَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ السَّمُومِ ﴿27﴾
|
|
و [ياد كن] هنگامى را كه پروردگار تو به فرشتگان گفت من بشرى را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو خواهم آفريد (28)
|
|
وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿28﴾
|
|
پس وقتى آن را درست كردم و از روح خود در آن دميدم پيش او به سجده درافتيد (29)
|
|
فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُواْ لَهُ سَاجِدِينَ ﴿29﴾
|
|
پس فرشتگان همگى يكسره سجده كردند (30)
|
|
فَسَجَدَ الْمَلآئِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ ﴿30﴾
|
|
جز ابليس كه خوددارى كرد از اينكه با سجدهكنندگان باشد (31)
|
|
إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبَى أَن يَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ ﴿31﴾
|
|
فرمود اى ابليس تو را چه شده است كه با سجدهكنندگان نيستى (32)
|
|
قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا لَكَ أَلاَّ تَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ ﴿32﴾
|
|
گفت من آن نيستم كه براى بشرى كه او را از گلى خشك از گلى سياه و بدبو آفريدهاى سجده كنم (33)
|
|
قَالَ لَمْ أَكُن لِّأَسْجُدَ لِبَشَرٍ خَلَقْتَهُ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ ﴿33﴾
|
|
فرمود از اين [مقام] بيرون شو كه تو راندهشدهاى (34)
|
|
قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ ﴿34﴾
|
|
و تا روز جزا بر تو لعنت باشد (35)
|
|
وَإِنَّ عَلَيْكَ اللَّعْنَةَ إِلَى يَوْمِ الدِّينِ ﴿35﴾
|
|
گفت پروردگارا پس مرا تا روزى كه برانگيخته خواهند شد مهلت ده (36)
|
|
قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿36﴾
|
|
فرمود تو از مهلتيافتگانى (37)
|
|
قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ ﴿37﴾
|
|
تا روز [و] وقت معلوم (38)
|
|
إِلَى يَومِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ﴿38﴾
|
|
گفت پروردگارا به سبب آنكه مرا گمراه ساختى من [هم گناهانشان را] در زمين برايشان مىآرايم و همه را گمراه خواهم ساخت (39)
|
|
قَالَ رَبِّ بِمَآ أَغْوَيْتَنِي لأُزَيِّنَنَّ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَلأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿39﴾
|
|
مگر بندگان خالص تو از ميان آنان را (40)
|
|
إِلاَّ عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ ﴿40﴾
|
|
فرمود اين راهى است راست [كه] به سوى من [منتهى مىشود] (41)
|
|
قَالَ هَذَا صِرَاطٌ عَلَيَّ مُسْتَقِيمٌ ﴿41﴾
|
|
در حقيقت تو را بر بندگان من تسلطى نيست مگر كسانى از گمراهان كه تو را پيروى كنند (42)
|
|
إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ إِلاَّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغَاوِينَ ﴿42﴾
|
|
و قطعا وعدهگاه همه آنان دوزخ است (43)
|
|
وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿43﴾
|
|
[دوزخى] كه براى آن هفت در است و از هر درى بخشى معين از آنان [وارد مىشوند] (44)
|
|
لَهَا سَبْعَةُ أَبْوَابٍ لِّكُلِّ بَابٍ مِّنْهُمْ جُزْءٌ مَّقْسُومٌ ﴿44﴾
|
|
بىگمان پرهيزگاران در باغها و چشمهسارانند (45)
|
|
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ ﴿45﴾
|
|
[به آنان گويند] با سلامت و ايمنى در آنجا داخل شويد (46)
|
|
ادْخُلُوهَا بِسَلاَمٍ آمِنِينَ ﴿46﴾
|
|
و آنچه كينه [و شائبههاى نفسانى] در سينههاى آنان است بركنيم برادرانه بر تختهايى روبروى يكديگر نشستهاند (47)
|
|
وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿47﴾
|
|
نه رنجى در آنجا به آنان مىرسد و نه از آنجا بيرون رانده مىشوند (48)
|
|
لاَ يَمَسُّهُمْ فِيهَا نَصَبٌ وَمَا هُم مِّنْهَا بِمُخْرَجِينَ ﴿48﴾
|
|
به بندگان من خبر ده كه منم آمرزنده مهربان (49)
|
|
نَبِّىءْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿49﴾
|
|
و اينكه عذاب من عذابى است دردناك (50)
|
|
وَ أَنَّ عَذَابِي هُوَ الْعَذَابُ الأَلِيمَ ﴿50﴾
|
|
و از مهمانان ابراهيم به آنان خبر ده (51)
|
|
وَنَبِّئْهُمْ عَن ضَيْفِ إِبْراَهِيمَ ﴿51﴾
|
|
هنگامى كه بر او وارد شدند و سلام گفتند [ابراهيم] گفت ما از شما بيمناكيم (52)
|
|
إِذْ دَخَلُواْ عَلَيْهِ فَقَالُواْ سَلامًا قَالَ إِنَّا مِنكُمْ وَجِلُونَ ﴿52﴾
|
|
گفتند مترس كه ما تو را به پسرى دانا مژده مىدهيم (53)
|
|
قَالُواْ لاَ تَوْجَلْ إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلامٍ عَلِيمٍ ﴿53﴾
|
|
گفت آيا با اينكه مرا پيرى فرا رسيده است بشارتم مىدهيد به چه بشارت مىدهيد (54)
|
|
قَالَ أَبَشَّرْتُمُونِي عَلَى أَن مَّسَّنِيَ الْكِبَرُ فَبِمَ تُبَشِّرُونَ ﴿54﴾
|
|
گفتند ما تو را به حق بشارت داديم پس از نوميدان مباش (55)
|
|
قَالُواْ بَشَّرْنَاكَ بِالْحَقِّ فَلاَ تَكُن مِّنَ الْقَانِطِينَ ﴿55﴾
|
|
گفت چه كسى جز گمراهان از رحمت پروردگارش نوميد مىشود (56)
|
|
قَالَ وَمَن يَقْنَطُ مِن رَّحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضَّآلُّونَ ﴿56﴾
|
|
[سپس] گفت اى فرشتگان [ديگر] كارتان چيست (57)
|
|
قَالَ فَمَا خَطْبُكُمْ أَيُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿57﴾
|
|
گفتند ما به سوى گروه مجرمان فرستاده شدهايم (58)
|
|
قَالُواْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُّجْرِمِينَ ﴿58﴾
|
|
مگر خانواده لوط كه ما قطعا همه آنان را نجات مىدهيم (59)
|
|
إِلاَّ آلَ لُوطٍ إِنَّا لَمُنَجُّوهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿59﴾
|
|
جز آنش را كه مقدر كرديم او از بازماندگان [در عذاب] باشد (60)
|
|
إِلاَّ امْرَأَتَهُ قَدَّرْنَا إِنَّهَا لَمِنَ الْغَابِرِينَ ﴿60﴾
|
|
پس چون فرشتگان نزد خاندان لوط آمدند (61)
|
|
فَلَمَّا جَاء آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ ﴿61﴾
|
|
[لوط] گفتشما مردمى ناشناس هستيد (62)
|
|
قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ ﴿62﴾
|
|
گفتند [نه] بلكه براى تو چيزى آوردهايم كه در آن ترديد مىكردند (63)
|
|
قَالُواْ بَلْ جِئْنَاكَ بِمَا كَانُواْ فِيهِ يَمْتَرُونَ ﴿63﴾
|
|
و حق را براى تو آوردهايم و قطعا ما راستگويانيم (64)
|
|
وَأَتَيْنَاكَ بَالْحَقِّ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ ﴿64﴾
|
|
پس پاسى از شب [گذشته] خانوادهات را حركت ده و [خودت] به دنبال آنان برو و هيچ يك از شما نبايد به عقب بنگرد و هر جا به شما دستور داده مىشود برويد (65)
|
|
فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّيْلِ وَاتَّبِعْ أَدْبَارَهُمْ وَلاَ يَلْتَفِتْ مِنكُمْ أَحَدٌ وَامْضُواْ حَيْثُ تُؤْمَرُونَ ﴿65﴾
|
|
و او را از اين امر آگاه كرديم كه ريشه آن گروه صبحگاهان بريده خواهد شد (66)
|
|
وَقَضَيْنَا إِلَيْهِ ذَلِكَ الأَمْرَ أَنَّ دَابِرَ هَؤُلاء مَقْطُوعٌ مُّصْبِحِينَ ﴿66﴾
|
|
و مردم شهر شادىكنان روى آوردند (67)
|
|
وَجَاء أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ ﴿67﴾
|
|
[لوط] گفت اينان مهمانان منند مرا رسوا مكنيد (68)
|
|
قَالَ إِنَّ هَؤُلاء ضَيْفِي فَلاَ تَفْضَحُونِ ﴿68﴾
|
|
و از خدا پروا كنيد و مرا خوار نسازيد (69)
|
|
وَاتَّقُوا اللّهَ وَلاَ تُخْزُونِ ﴿69﴾
|
|
گفتند آيا تو را [از مهمان كردن] مردم بيگانه منع نكرديم (70)
|
|
قَالُوا أَوَلَمْ نَنْهَكَ عَنِ الْعَالَمِينَ ﴿70﴾
|
|
گفت اگر مىخواهيد [كارى مشروع] انجام دهيد اينان دختران منند [با آنان ازدواج كنيد] (71)
|
|
قَالَ هَؤُلاء بَنَاتِي إِن كُنتُمْ فَاعِلِينَ ﴿71﴾
|
|
به جان تو سوگند كه آنان در مستى خود سرگردان بودند (72)
|
|
لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ ﴿72﴾
|
|
پس به هنگام طلوع آفتاب فرياد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (73)
|
|
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ ﴿73﴾
|
|
و آن [شهر] را زير و زبر كرديم و بر آنان سنگهايى از سنگ گل بارانديم (74)
|
|
فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ ﴿74﴾
|
|
به يقين در اين [كيفر] براى هوشياران عبرتهاست (75)
|
|
إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَاتٍ لِّلْمُتَوَسِّمِينَ ﴿75﴾
|
|
و [آثار] آن [شهر هنوز] بر سر راهى [داير] برجاست (76)
|
|
وَإِنَّهَا لَبِسَبِيلٍ مُّقيمٍ ﴿76﴾
|
|
بىگمان در اين براى مؤمنان عبرتى است (77)
|
|
إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لِّلْمُؤمِنِينَ ﴿77﴾
|
|
و راستى اهل ايكه ستمگر بودند (78)
|
|
وَإِن كَانَ أَصْحَابُ الأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ ﴿78﴾
|
|
پس از آنان انتقام گرفتيم و آن دو [شهر اكنون] بر سر راهى آشكاراست (79)
|
|
فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ ﴿79﴾
|
|
و اهل حجر [نيز] پيامبران [ما] را تكذيب كردند (80)
|
|
وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ ﴿80﴾
|
|
و آيات خود را به آنان داديم و[لى] از آنها اعراض كردند (81)
|
|
وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُواْ عَنْهَا مُعْرِضِينَ ﴿81﴾
|
|
و [براى خود] از كوهها خانه هايى مىتراشيدند كه در امان بمانند (82)
|
|
وَكَانُواْ يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ ﴿82﴾
|
|
پس صبحدم فرياد [مرگبار] آنان را فرو گرفت (83)
|
|
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ ﴿83﴾
|
|
و آنچه به دست مىآوردند به كارشان نخورد (84)
|
|
فَمَا أَغْنَى عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَكْسِبُونَ ﴿84﴾
|
|
و ما آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است جز به حق نيافريده ايم و يقينا قيامت فرا خواهد رسيد پس به خوبى صرف نظر كن (85)
|
|
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلاَّ بِالْحَقِّ وَإِنَّ السَّاعَةَ لآتِيَةٌ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ ﴿85﴾
|
|
زيرا پروردگار تو همان آفريننده داناست (86)
|
|
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلاَّقُ الْعَلِيمُ ﴿86﴾
|
|
و به راستى به تو سبع المثانى [=سوره فاتحه] و قرآن بزرگ را عطا كرديم (87)
|
|
وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ ﴿87﴾
|
|
و به آنچه ما دستههايى از آنان [=كافران] را بدان برخوردار ساختهايم چشم مدوز و بر ايشان اندوه مخور و بال خويش براى مؤمنان فرو گستر (88)
|
|
لاَ تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَلاَ تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿88﴾
|
|
و بگو من همان هشداردهنده آشكارم (89)
|
|
وَقُلْ إِنِّي أَنَا النَّذِيرُ الْمُبِينُ ﴿89﴾
|
|
همان گونه كه [عذاب را] بر تقسيم كنندگان نازل كرديم (90)
|
|
كَمَا أَنزَلْنَا عَلَى المُقْتَسِمِينَ ﴿90﴾
|
|
همانان كه قرآن را جزء جزء كردند [به برخى از آن عمل كردند و بعضى را رها نمودند] (91)
|
|
الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ ﴿91﴾
|
|
پس سوگند به پروردگارت كه از همه آنان خواهيم پرسيد (92)
|
|
فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِيْنَ ﴿92﴾
|
|
از آنچه انجام مىدادند (93)
|
|
عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿93﴾
|
|
پس آنچه را بدان مامورى آشكار كن و از مشركان روى برتاب (94)
|
|
فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ ﴿94﴾
|
|
كه ما [شر] ريشخندگران را از تو برطرف خواهيم كرد (95)
|
|
إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ ﴿95﴾
|
|
همانان كه با خدا معبودى ديگر قرار مىدهند پس به زودى [حقيقت را] خواهند دانست (96)
|
|
الَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللّهِ إِلهًا آخَرَ فَسَوْفَ يَعْمَلُونَ ﴿96﴾
|
|
و قطعا مىدانيم كه سينه تو از آنچه مىگويند تنگ مىشود (97)
|
|
وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ ﴿97﴾
|
|
پس با ستايش پروردگارت تسبيح گوى و از سجده كنندگان باش (98)
|
|
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُن مِّنَ السَّاجِدِينَ ﴿98﴾
|
|
و پروردگارت را پرستش كن تا اينكه مرگ تو فرا رسد (99)
|
|
وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ ﴿99﴾
|
