|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
|
سوال کننده ای از عذاب واقع شونده اى پرسيد (1)
|
|
سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾
|
|
كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نيست (2)
|
|
لِّلْكَافِرينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾
|
|
[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3)
|
|
مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ ﴿3﴾
|
|
فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مىروند (4)
|
|
تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾
|
|
پس صبر كن صبرى نيكو (5)
|
|
فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا ﴿5﴾
|
|
زيرا آنان [عذاب] را دور مى بينند (6)
|
|
إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا ﴿6﴾
|
|
و [ما] نزديكش مىبينيم (7)
|
|
وَنَرَاهُ قَرِيبًا ﴿7﴾
|
|
روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود (8)
|
|
يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاء كَالْمُهْلِ ﴿8﴾
|
|
و كوهها چون پشم زده گردد (9)
|
|
وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ ﴿9﴾
|
|
و هيچ دوست صميمى از دوست صميمى [حال] نپرسد (10)
|
|
وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا ﴿10﴾
|
|
آنان را به ايشان نشان مىدهند گناهكار آرزو مىك ند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11)
|
|
يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ ﴿11﴾
|
|
و [نيز] همسرش و برادرش را (12)
|
|
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ ﴿12﴾
|
|
و قبيلهاش را كه به او پناه مىدهد (13)
|
|
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْويهِ ﴿13﴾
|
|
و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد (14)
|
|
وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ ﴿14﴾
|
|
نه چنين است [آتش] زبانه مىكشد (15)
|
|
كَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾
|
|
پوستسر و اندام را بركننده است (16)
|
|
نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ﴿16﴾
|
|
هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17)
|
|
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾
|
|
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند (18)
|
|
وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾
|
|
به راستى كه انسان سخت آزمند [و بى تاب] خلق شده است (19)
|
|
إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾
|
|
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند (20)
|
|
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾
|
|
و چون خيرى به او رسد بخل ورزد (21)
|
|
وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾
|
|
غير از نمازگزاران (22)
|
|
إِلَّا الْمُصَلِّينَ ﴿22﴾
|
|
همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مىكنند (23)
|
|
الَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾
|
|
و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است (24)
|
|
وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ ﴿24﴾
|
|
براى سائل و محروم (25)
|
|
لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾
|
|
و كسانى كه روز جزا را باور دارند (26)
|
|
وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿26﴾
|
|
و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند (27)
|
|
وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ﴿27﴾
|
|
چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمى توانند بود (28)
|
|
إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾
|
|
و كسانى كه عورت هایی خود را حفظ مى كنند (29)
|
|
وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾
|
|
مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت] مورد نكوهش نيستند (30)
|
|
إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ ﴿30﴾
|
|
و هر كس پا از اين [حد] فراتر نهد متجاوز است (31)
|
|
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾
|
|
و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مى كنند (32)
|
|
وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾
|
|
و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستادهاند (33)
|
|
وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾
|
|
و كسانى كه از نمازشان مواظبت مىورزند (34)
|
|
وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ ﴿34﴾
|
|
آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35)
|
|
أُوْلَئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ ﴿35﴾
|
|
چه شده است كه آنان كه كفر ورزيدهاند به سوى تو شتابان (36)
|
|
فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ ﴿36﴾
|
|
گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مىآورند] (37)
|
|
عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ ﴿37﴾
|
|
آيا هر يك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود (38)
|
|
أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ ﴿38﴾
|
|
نه چنين است ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفريديم (39)
|
|
كَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ ﴿39﴾
|
|
[هرگز] به پروردگار مشرق ها و مغرب ها سوگند ياد مىكنم كه ما تواناييم (40)
|
|
فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾
|
|
كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جست (41)
|
|
عَلَى أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ﴿41﴾
|
|
پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده اش به آنها داده شده را ملاقات نمايند (42)
|
|
فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿42﴾
|
|
روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآيند گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)
|
|
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ يُوفِضُونَ ﴿43﴾
|
|
ديدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مى شد (44)
|
|
خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿44﴾
|
