|
به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
|
نزديك شد قيامت و از هم شكافت ماه (1)
|
|
اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ ﴿1﴾
|
|
و هر گاه نشانهاى ببينند روى بگردانند و گويند سحرى دايم است (2)
|
|
وَإِن يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُّسْتَمِرٌّ ﴿2﴾
|
|
و به تكذيب دست زدند و هوسهاى خويش را دنبال كردند و [لى] هر كارى را [آخر] قرارى است (3)
|
|
وَكَذَّبُوا وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءهُمْ وَكُلُّ أَمْرٍ مُّسْتَقِرٌّ ﴿3﴾
|
|
و قطعا از اخبار آنچه در آن مايه انزجار [از كفر] است به ايشان رسيد (4)
|
|
وَلَقَدْ جَاءهُم مِّنَ الْأَنبَاء مَا فِيهِ مُزْدَجَرٌ ﴿4﴾
|
|
حكمت بالغه [حق اين بود] ولى هشدارها سود نكرد (5)
|
|
حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ ﴿5﴾
|
|
پس از آنان روى برتاب روزى كه داعى [حق] به سوى امرى هولناک دعوت مى كند (6)
|
|
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَيْءٍ نُّكُرٍ ﴿6﴾
|
|
در حالى كه ديدگان خود را پایین انداخته اند چون ملخهاى پراكنده از گورها[ى خود] بیرون مى آيند (7)
|
|
خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ كَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُّنتَشِرٌ ﴿7﴾
|
|
به سرعت سوى آن دعوتگر مىشتابند كافران مىگويند امروز [چه] روز دشوارى است (8)
|
|
مُّهْطِعِينَ إِلَى الدَّاعِ يَقُولُ الْكَافِرُونَ هَذَا يَوْمٌ عَسِرٌ ﴿8﴾
|
|
پيش از آنان قوم نوح [نيز] به تكذيب پرداختند و بنده ما را دروغگو خواندند و گفتند ديوانهاى است و [بسى] آزار كشيد (9)
|
|
كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ ﴿9﴾
|
|
پس پروردگارش را خواند كه من مغلوب شدم به داد من برس (10)
|
|
فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانتَصِرْ ﴿10﴾
|
|
پس درهاى آسمان را به آبى ريزان گشوديم (11)
|
|
فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاء بِمَاء مُّنْهَمِرٍ ﴿11﴾
|
|
و از زمين چشمهها جوشانيديم تا آب [زمين و آسمان] براى امرى كه مقدر شده بود به هم پيوستند (12)
|
|
وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُونًا فَالْتَقَى الْمَاء عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ ﴿12﴾
|
|
و او را بر [كشتى] تخته دار و ميخآجين سوار كرديم (13)
|
|
وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ ﴿13﴾
|
|
[كشتى] زير نظر ما روان بود [اين] پاداش كسى بود كه مورد انكار واقع شده بود (14)
|
|
تَجْرِي بِأَعْيُنِنَا جَزَاء لِّمَن كَانَ كُفِرَ ﴿14﴾
|
|
و به راستى آن [سفينه] را بر جاى نهاديم [تا] عبرتى [باشد] پس آيا پندگيرنده اى هست (15)
|
|
وَلَقَد تَّرَكْنَاهَا آيَةً فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿15﴾
|
|
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (16)
|
|
فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿16﴾
|
|
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرده ايم پس آيا پندگيرنده اى هست (17)
|
|
وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿17﴾
|
|
قوم عاد به تكذيب پرداختند پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (18)
|
|
كَذَّبَتْ عَادٌ فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿18﴾
|
|
ما بر [سر] آنان در روز شومى به طور مداوم تندبادى توفنده فرستاديم (19)
|
|
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي يَوْمِ نَحْسٍ مُّسْتَمِرٍّ ﴿19﴾
|
|
[كه] مردم را از جا مى كند گويى تنه هاى نخلى بودند كه ريشه كن شده بودند (20)
|
|
تَنزِعُ النَّاسَ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُّنقَعِرٍ ﴿20﴾
|
|
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (21)
|
|
فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿21﴾
|
|
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرده ايم پس آيا پندگيرندهاى هست (22)
|
|
وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿22﴾
|
|
قوم ثمود هشداردهندگان را تكذيب كردند (23)
|
|
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ ﴿23﴾
|
|
و گفتند آيا بشرى از خودمان را پيروى كنيم در اين صورت ما واقعا در گمراهى و جنون خواهيم بود (24)
|
|
فَقَالُوا أَبَشَرًا مِّنَّا وَاحِدًا نَّتَّبِعُهُ إِنَّا إِذًا لَّفِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿24﴾
|
|
آيا از ميان ما [وحى] بر او القا شده است [نه] بلكه او دروغگويى گستاخ است (25)
|
|
أَؤُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِن بَيْنِنَا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ ﴿25﴾
|
|
به زودى فردا بدانند دروغگوى گستاخ كيست (26)
|
|
سَيَعْلَمُونَ غَدًا مَّنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ ﴿26﴾
|
|
ما براى آزمايش آنان [آن] ماده شتر را فرستاديم و [به صالح گفتيم]مراقب آنان باش و شكيبايى كن (27)
|
|
إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَةِ فِتْنَةً لَّهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ ﴿27﴾
|
|
و به آنان خبر ده كه آب ميانشان تقسیم شده است هر كدام را آب به نوبت خواهد بود (28)
|
|
وَنَبِّئْهُمْ أَنَّ الْمَاء قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ كُلُّ شِرْبٍ مُّحْتَضَرٌ ﴿28﴾
|
|
پس رفيقشان را صدا كردند و [او] شمشير كشيد و [شتر را] پى كرد (29)
|
|
فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ ﴿29﴾
|
|
پس چگونه بود عذاب من و هشدارها[ى من] (30)
|
|
فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿30﴾
|
|
ما بر [سر]شان يك فرياد [مرگبار] فرستاديم و چون گياه خشكيده [كومهها] ريزريز شدند (31)
|
|
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً وَاحِدَةً فَكَانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ ﴿31﴾
|
|
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده اى هست (32)
|
|
وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿32﴾
|
|
قوم لوط هشداردهندگان را تكذيب كردند (33)
|
|
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ﴿33﴾
|
|
ما بر [سر] آنان سنگبارانى [انفجارى] فروفرستاديم [و] فقط خانواده لوط بودند كه سحرگاهان آنها ران جات دادیم (34)
|
|
إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَّجَّيْنَاهُم بِسَحَرٍ ﴿34﴾
|
|
[و اين] رحمتى از جانب ما بود هر كه شاکر باشد بدينسان [او را] پاداش مى دهيم (35)
|
|
نِعْمَةً مِّنْ عِندِنَا كَذَلِكَ نَجْزِي مَن شَكَرَ ﴿35﴾
|
|
و [لوط] آنها را از عذاب ما سخت بيم داده بود و[لى] در باره تهديدها[ى ما] به جدال برخاستند (36)
|
|
وَلَقَدْ أَنذَرَهُم بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ ﴿36﴾
|
|
و از مهمان[هاى] او كام دل خواستند پس فروغ ديدگانشان را گرفتیم و [گفتيم] [مزه] عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد (37)
|
|
وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَن ضَيْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْيُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿37﴾
|
|
و به راستى كه سپيده دم عذابى پيگير به سر وقت آنان آمد (38)
|
|
وَلَقَدْ صَبَّحَهُم بُكْرَةً عَذَابٌ مُّسْتَقِرٌّ ﴿38﴾
|
|
پس عذاب و هشدارهاى مرا بچشيد (39)
|
|
فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿39﴾
|
|
و قطعا قرآن را براى پندآموزى آسان كرديم پس آيا پندگيرنده اى هست (40)
|
|
وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿40﴾
|
|
و در حقيقت هشداردهندگان به جانب فرعونيان آمدند (41)
|
|
وَلَقَدْ جَاء آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ ﴿41﴾
|
|
[اما آنها] همه معجزات ما را تكذيب كردند تا چون با اقتدار [گريبان] آنان را گرفتيم (42)
|
|
كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُّقْتَدِرٍ ﴿42﴾
|
|
آيا كافران شما از اينان [كه برشمرديم] برترند يا شما در نوشته ها[ى آسمانى] خط برائت وامانى دارید (43)
|
|
أَكُفَّارُكُمْ خَيْرٌ مِّنْ أُوْلَئِكُمْ أَمْ لَكُم بَرَاءةٌ فِي الزُّبُرِ ﴿43﴾
|
|
يا مىگويند ما گروهی پیروزمندیم [و يار و ياور همديگر]يم (44)
|
|
أَمْ يَقُولُونَ نَحْنُ جَمِيعٌ مُّنتَصِرٌ ﴿44﴾
|
|
زودا كه اين جمع در هم شكسته شود و پشت كنند (45)
|
|
سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ ﴿45﴾
|
|
بلكه موعدشان قيامت است و قيامت [بسى] سختتر و تلختر است (46)
|
|
بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهَى وَأَمَرُّ ﴿46﴾
|
|
قطعا بزهكاران در گمراهى و جنونند (47)
|
|
إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿47﴾
|
|
روزى كه در آتش به رو كشيده مىشوند [و به آنان گفته مىشود] لهيب آتش را بچشيد [و احساس كنيد] (48)
|
|
يَوْمَ يُسْحَبُونَ فِي النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ ﴿48﴾
|
|
ما هر چيزى را به اندازه و دقیق آفريده ايم (49)
|
|
إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿49﴾
|
|
و فرمان ما جز يك بار نيست [آن هم] چون چشم به هم زدنى (50)
|
|
وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿50﴾
|
|
و هم مسلكان شما را سخت به هلاكت رسانديم پس آيا پندگيرندهاى هست (51)
|
|
وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا أَشْيَاعَكُمْ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿51﴾
|
|
و هر چه كردهاند در كتابها[ى اعمالشان درج] است (52)
|
|
وَكُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ ﴿52﴾
|
|
و هر کوچک و بزرگى [در آن] نوشته شده است (53)
|
|
وَكُلُّ صَغِيرٍ وَكَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿53﴾
|
|
در حقيقت جایگاه مردم پرهيزگار در ميان باغها و نهرها است(54)
|
|
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿54﴾
|
|
در قرارگاه صدق نزد پادشاهى توانايند (55)
|
|
فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُّقْتَدِرٍ ﴿55﴾
|
