به نام خداوند رحمتگر مهربان
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
|
سوگند به خورشيد و تابندگى اش (1)
|
|
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿1﴾
|
سوگند به ماه چون پى [خورشيد] رود (2)
|
|
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿2﴾
|
سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند (3)
|
|
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿3﴾
|
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (4)
|
|
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿4﴾
|
سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت (5)
|
|
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿5﴾
|
سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد (6)
|
|
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿6﴾
|
سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد (7)
|
|
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿7﴾
|
سپس پليدكارى و پرهيزگارىاش را به آن الهام كرد (8)
|
|
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿8﴾
|
كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد (9)
|
|
قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿9﴾
|
و هر كه آلوده اش ساخت قطعا بازنده شد (10)
|
|
وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿10﴾
|
[قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند (11)
|
|
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿11﴾
|
آنگاه كه شقى ترينشان بر[پا] خاست (12)
|
|
إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿12﴾
|
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار ماده شتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [رعایت کنید] (13)
|
|
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿13﴾
|
و[لى] تکذبیش کردند و آن [ماده شتر] را پى كردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد (14)
|
|
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿14﴾
|
و از پيامد كار خويش بيمى به خود راه نداد (15)
|
|
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿15﴾
|