سوره المعارج

téléchargement

                                                                               سوره المعارج
   

به نام خداوند رحمتگر مهربان

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

 سوال کننده ای  از عذاب واقع ‏شونده ‏اى پرسيد (1)

 

سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ ﴿1﴾

كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارنده‏اى نيست (2)

 

لِّلْكَافِرينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ ﴿2﴾

[و] از جانب خداوند صاحب درجات [و مراتب] است (3)

 

مِّنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ ﴿3﴾

فرشتگان و روح در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى او بالا مى‏روند (4)

 

تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ ﴿4﴾

پس صبر كن صبرى نيكو (5)

 

فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا ﴿5﴾

زيرا آنان [عذاب] را دور مى‏ بينند (6)

 

إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا ﴿6﴾

و [ما] نزديكش مى‏بينيم (7)

 

وَنَرَاهُ قَرِيبًا ﴿7﴾

روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود (8)

 

يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاء كَالْمُهْلِ ﴿8﴾

و كوهها چون پشم زده گردد (9)

 

وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ ﴿9﴾

و هيچ دوست صميمى از دوست صميمى [حال] نپرسد (10)

 

وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا ﴿10﴾

آنان را به ايشان نشان مى‏دهند گناهكار آرزو مى‏ك ند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز مى توانست پسران خود را عوض دهد (11)

 

يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ ﴿11﴾

و [نيز] همسرش و برادرش را (12)

 

وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ ﴿12﴾

و قبيله‏اش را كه به او پناه مى‏دهد (13)

 

وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْويهِ ﴿13﴾

و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مى‏داد] و آنگاه خود را رها مى‏كرد (14)

 

وَمَن فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنجِيهِ ﴿14﴾

نه چنين است [آتش] زبانه مى‏كشد (15)

 

كَلَّا إِنَّهَا لَظَى ﴿15﴾

پوست‏سر و اندام را بركننده است (16)

 

نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى ﴿16﴾

هر كه را پشت كرده و روى برتافته (17)

 

تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى ﴿17﴾

و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مى‏خواند (18)

 

وَجَمَعَ فَأَوْعَى ﴿18﴾

به راستى كه انسان سخت آزمند [و بى‏ تاب] خلق شده است (19)

 

إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ﴿19﴾

چون صدمه‏اى به او رسد عجز و لابه كند (20)

 

إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ﴿20﴾

و چون خيرى به او رسد بخل ورزد (21)

 

وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا ﴿21﴾

غير از نمازگزاران (22)

 

إِلَّا الْمُصَلِّينَ ﴿22﴾

همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مى‏كنند (23)

 

الَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ﴿23﴾

و همانان كه در اموالشان حقى معلوم است (24)

 

وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ ﴿24﴾

براى سائل و محروم (25)

 

لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿25﴾

و كسانى كه روز جزا را باور دارند (26)

 

وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿26﴾

و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند (27)

 

وَالَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ ﴿27﴾

چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمى ‏توانند بود (28)

 

إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ ﴿28﴾

و كسانى كه عورت هایی خود را حفظ مى ‏كنند (29)

 

وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ﴿29﴾

مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت] مورد نكوهش نيستند (30)

 

إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ ﴿30﴾

و هر كس پا از اين [حد] فراتر نهد متجاوز است  (31)

 

فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاء ذَلِكَ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْعَادُونَ ﴿31﴾

و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مى ‏كنند (32)

 

وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿32﴾

و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستاده‏اند (33)

 

وَالَّذِينَ هُم بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿33﴾

و كسانى كه از  نمازشان مواظبت مى‏ورزند (34)

 

وَالَّذِينَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ ﴿34﴾

آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت] گرامى خواهند بود (35)

 

أُوْلَئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ ﴿35﴾

چه شده است كه آنان كه كفر ورزيده‏اند به سوى تو شتابان (36)

 

فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ ﴿36﴾

گروه گروه از راست و از چپ [هجوم مى‏آورند] (37)

 

عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ ﴿37﴾

آيا هر يك از آنان طمع مى‏بندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود (38)

 

أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ ﴿38﴾

نه چنين است ما آنان را از آنچه [خود] مى‏دانند آفريديم (39)

 

كَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّمَّا يَعْلَمُونَ ﴿39﴾

[هرگز] به پروردگار مشرق ها و مغرب ها سوگند ياد مى‏كنم كه ما تواناييم (40)

 

فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ ﴿40﴾

كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم و بر ما پيشى نتوانند جست (41)

 

عَلَى أَن نُّبَدِّلَ خَيْرًا مِّنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ ﴿41﴾

پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده اش به آنها داده شده را ملاقات نمايند (42)

 

فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّى يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ ﴿42﴾

روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآيند گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى دوند (43)

 

يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ يُوفِضُونَ ﴿43﴾

ديدگانشان فرو افتاده [غبار] مذلت آنان را فرو گرفته است اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مى‏ شد (44)

خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿44﴾

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.